سازوکار تحقق افقِ وحدت و اخوت در جهان اسلام و جایگاه آن در الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت

رسیدن به نقطه‌ی وحدت‌بخش و اخوت‌پرور در جهان اسلام، نیازمند توجه خاص به سازوکارهای تقریب برای تحکیم اتحاد و انسجام کشورهای اسلامی است. متأسفانه موارد اختلافی میان مذاهب، با بسترسازی دشمنان مشترک، از سطح حوزه‌های تخصصی به عرصه‌های همگانی راه پیدا کرده است. در بستر چنین ضرورت‌هایی، بازگشت به اندیشه‌ی امامخمینی(ره) راه‌گشاست. این مقاله برآن است تا در سند پایه‌ی الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت، رهنمودهای عملی امام راحل در این زمینه، نظیر شناخت تبار تفرقه‌افکنان، ضرورت گذار از عوام‌گرایی، درک دشمن مشترک، توجه به اهداف دشمنان، شناخت شیوه‌ی برخورد ائمه‌ی اطهار(ع) با اهل‌سنت، تکیه‌بر مشترکات امت اسلامی، گذار از شعار امت واحده و تلاش واقعی برای تحقق آن، اخوت و برادری، شناخت اقتضائات زمانه، توجه به منافع و اصول مشترک، لزوم بیداری، توجه به مصالح امت، بازگشت به دین را بررسی نموده و پشتوانه‌های معرفتی آنها را بیان کند.